پژوهشگر اجتماعی در گفتگو با خبرگزاری رضوی:
امید جلوه ای از ایمان است/ بنابر تجارب بشری با امید از بحرانها عبور خواهیم کرد
خبرگزاری رضوی. سرویس دین و زندگی. افشین طباطبایی جامعه شناس و استاد دانشگاه در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری رضوی با اشاره به تاثیر گذاری تصاویر ذهنی در زندگی انسان گفت: وقتی به چیزی فکر میکنیم، در واقع برایش کارت دعوت میفرستیم. افکار امواج مثبت یا منفی تولید میکنند که باعث جذب یا دفع میشوند وقتی ما به موضوعی فکر میکنیم امکان وقوع آن را به طرز چشمگیری قطعی مییابیم، درحقیقت تصاویر ذهنی بهسوی ما باز میگردند. زندگی مانند آینه ای است که همیشه تصاویر ذهن خودمان را منعکس می کند
وی خصوصیات افراد امیدوار را اینگونه عنوان کرد: افراد مثبت اندیش؛ مهربان، شاد و با گذشت هستند، همیشه انتظار بهترین رویدادها را دارند و دنیا را مانند خودشان شاد و دلنشین میبینند. ولی افراد منفینگر، غمگین، ناراضی و کینهجو هستند، که معمولا تصاویر سخت و تاریکی در آن میبینند. افراد منفینگر هنگامیکه از رویدادی نا امید میشوند در واقع درهای ارتباط خود را با خداوند میبندند.
استاد جامعه شناسی اظهار داشت: نا امیدی دیوار محکمی است، که پشت آن پرتگاهی عمیق انتظارمان را می کشد. انتظارات منفی و بدبینانه ما را به طرف بدبختی و اتفاقات نامطلوب سوق خواهد داد. در حالی که؛ امید، جلوهای از ایمان است. امید یکی از زیباترین وجوه ذهن افراد مثبت است و ناامیدی بدترین جنبه آن. وقتی دعا میکنیم، یعنی به آینده امیدواریم و رحمت خداوند را بهسوی خود میکشیم.
افشین طباطبایی جامعه شناس درخصوص تبعات ناامیدی گفت: امید جادهای است روشن که به مقصود نهایی ختم میشود. اگر این گوهر ارزشمند را از دست بدهیم، چه بخواهیم و چه نخواهیم به دروازههای جهنم قدم گذاشتهایم. یعنی ناامیدی ما را به ناکجاآباد، خرابی و سیاهی و تاریکی میکشاند. و اغلب به انتخاب خودمان در دام سیاه نا امیدی میغلطیم. بدبینی افکار منفی نشست و برخاست با افراد منفیگو کم کم و به مرور زمان زمینه رشد و ظهور نا امیدی را در انسان فراهم میسازد.
وی دراین باره افزود: امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلی بخش باشد، بلکه مانند خوشبینی به شکلی مقتدرانه و شگفت آور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصههای گوناگون نقش سازندهای ایفا میکند. یک لحظه فکر کنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگیمان چقدر بیمعنی و پوچ میشود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است.
استاد جامعه شناسی با تاکید بر روحیه مثبت اندیشی و امیدواری اظهار داش: انسان همواره با امید زنده است، اگر بتوانیم شعله لرزان امید را حتی در تاریکترین شرایط سخت و دشوار همواره روشن نگه داریم، طبق تجارب بشری قادر خواهیم بود از بحرانها عبور کنیم، و برای مشکلات راه حل پیدا نماییم. انسانهای امیدوار، سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهدافشان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگیهای عاطفی و روانی میشوند؛ چون همواره نشانههای تازهای در زندگی مییابند. مهمترین اصل برای حفظ امید و دوری از ناامیدی روحیه مثبت اندیشی است.
افشین طباطبایی درباره ناامیدی اظهار داشت: البته بايد بين اميد، با ساده لوحي و خيالات واهي فرق گذاشت؛ از امیدی سخن میگويم که کیفیت یک زندگی سالم و پر نشاط را بنا میسازد و از عوامل اساسی رشد انسان در هر جامعهای محسوب میگردد. حتا در آموزههای دینی، ناامیدان از رحمت الهی، در شمار گمراهان به حساب می
وی افزود: یک لحظه فکرکنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگیمان چقدر بیمعنی و پوچ میشود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است. اگر انسان این گوهر ارزشمند را از دست بدهد، چه بداند و چه نداند «به دروازههای جهنم قدم گذاشته و انسانیت خود را پشت سر میگذارد».
استاد جامعه شناسی خاطر نشان کرد: انسانهای امیدوار سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهدافشان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگیهای عاطفی و روانی میشوند؛ چون همواره نشانههای تازهای در زندگی و اطرافیان خود مییابند. امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلیبخش باشد، بلکه مانند خوشبینی به شکلی مقتدرانه و شگفتآور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصههای گوناگون نقش سازندهای ایفا میکند.
افشین طباطبایی با تاکید بر امیدواری به خدا در پیشرفت کارها گفت: کارنامهی هریک از ما پر از عیوب اخلاقی ریز و درشتی است که با همت و اراده میتوانیم آنها را اصلاح کنیم؛ باور داشته باشیم که ورای همه چیز، خدای مهربانی هست که منشأ همهی خوبیها و امیدهاست و تنها اوست که همیشه میماند و راه درست را به ما نشان میدهد. به صبحی که دوباره شروع کردهایم فکرکنیم،؛ به خورشید یا قطرههای باران؛ نگذاریم بعضیها خیال کنند آدم وامانده و پا شکستهای هستیم که فقط چشمهای دیگران را نمناک میکنیم؛ باید آزاده زندگی کنیم و امیدمان فقط به خدا باشد. انسانهای امیدوار اینگونهاند.
وی افزود:بدون امید نمیتوانیم دست به تجارب تازه بزنیم و خود را از اسارت عادتهای نخنما شده و کهنه برهانیم. به راستی چهقدر اینگونه هستیم؟ بهتر است با افرادی نشست و برخواست کنیم که هر وقت یادمان رفت، ناخودآگاه به ذهن ما تلنگر زده و امید را به یادمان آورند. اما متاسفانه، تعداد بدبینها در جامعهی امروز بسیار بیشتر از خوشبینها است. در عین ياس، به پشتوانهی ایمان و امید به خودمان امیدواری بدهیم؛ جلوی آینه بایستیم و بگوییم: "چالهها را میبینم، اما با اراده پُرشان خواهم کرد؛ هراسی به دل راه نمیدهم، خدا با من است".
وی خصوصیات افراد امیدوار را اینگونه عنوان کرد: افراد مثبت اندیش؛ مهربان، شاد و با گذشت هستند، همیشه انتظار بهترین رویدادها را دارند و دنیا را مانند خودشان شاد و دلنشین میبینند. ولی افراد منفینگر، غمگین، ناراضی و کینهجو هستند، که معمولا تصاویر سخت و تاریکی در آن میبینند. افراد منفینگر هنگامیکه از رویدادی نا امید میشوند در واقع درهای ارتباط خود را با خداوند میبندند.
استاد جامعه شناسی اظهار داشت: نا امیدی دیوار محکمی است، که پشت آن پرتگاهی عمیق انتظارمان را می کشد. انتظارات منفی و بدبینانه ما را به طرف بدبختی و اتفاقات نامطلوب سوق خواهد داد. در حالی که؛ امید، جلوهای از ایمان است. امید یکی از زیباترین وجوه ذهن افراد مثبت است و ناامیدی بدترین جنبه آن. وقتی دعا میکنیم، یعنی به آینده امیدواریم و رحمت خداوند را بهسوی خود میکشیم.
افشین طباطبایی جامعه شناس درخصوص تبعات ناامیدی گفت: امید جادهای است روشن که به مقصود نهایی ختم میشود. اگر این گوهر ارزشمند را از دست بدهیم، چه بخواهیم و چه نخواهیم به دروازههای جهنم قدم گذاشتهایم. یعنی ناامیدی ما را به ناکجاآباد، خرابی و سیاهی و تاریکی میکشاند. و اغلب به انتخاب خودمان در دام سیاه نا امیدی میغلطیم. بدبینی افکار منفی نشست و برخاست با افراد منفیگو کم کم و به مرور زمان زمینه رشد و ظهور نا امیدی را در انسان فراهم میسازد.
وی دراین باره افزود: امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلی بخش باشد، بلکه مانند خوشبینی به شکلی مقتدرانه و شگفت آور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصههای گوناگون نقش سازندهای ایفا میکند. یک لحظه فکر کنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگیمان چقدر بیمعنی و پوچ میشود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است.
استاد جامعه شناسی با تاکید بر روحیه مثبت اندیشی و امیدواری اظهار داش: انسان همواره با امید زنده است، اگر بتوانیم شعله لرزان امید را حتی در تاریکترین شرایط سخت و دشوار همواره روشن نگه داریم، طبق تجارب بشری قادر خواهیم بود از بحرانها عبور کنیم، و برای مشکلات راه حل پیدا نماییم. انسانهای امیدوار، سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهدافشان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگیهای عاطفی و روانی میشوند؛ چون همواره نشانههای تازهای در زندگی مییابند. مهمترین اصل برای حفظ امید و دوری از ناامیدی روحیه مثبت اندیشی است.
افشین طباطبایی درباره ناامیدی اظهار داشت: البته بايد بين اميد، با ساده لوحي و خيالات واهي فرق گذاشت؛ از امیدی سخن میگويم که کیفیت یک زندگی سالم و پر نشاط را بنا میسازد و از عوامل اساسی رشد انسان در هر جامعهای محسوب میگردد. حتا در آموزههای دینی، ناامیدان از رحمت الهی، در شمار گمراهان به حساب می
وی افزود: یک لحظه فکرکنید؛ اگر امید را از ما بگیرند زندگیمان چقدر بیمعنی و پوچ میشود. در هر موقعیتی که باشیم، داشتن امید شرط اول بقا است. اگر انسان این گوهر ارزشمند را از دست بدهد، چه بداند و چه نداند «به دروازههای جهنم قدم گذاشته و انسانیت خود را پشت سر میگذارد».
استاد جامعه شناسی خاطر نشان کرد: انسانهای امیدوار سرشار از نيرو و توان هستند و در تعقیب اهدافشان در زندگی کمتر دچار افسردگی و اضطراب یا درماندگیهای عاطفی و روانی میشوند؛ چون همواره نشانههای تازهای در زندگی و اطرافیان خود مییابند. امید فقط این نقش را ندارد که در اوج غم و ناکامی تسلیبخش باشد، بلکه مانند خوشبینی به شکلی مقتدرانه و شگفتآور در زندگی هر انسانی تاثیرگذار است و در عرصههای گوناگون نقش سازندهای ایفا میکند.
افشین طباطبایی با تاکید بر امیدواری به خدا در پیشرفت کارها گفت: کارنامهی هریک از ما پر از عیوب اخلاقی ریز و درشتی است که با همت و اراده میتوانیم آنها را اصلاح کنیم؛ باور داشته باشیم که ورای همه چیز، خدای مهربانی هست که منشأ همهی خوبیها و امیدهاست و تنها اوست که همیشه میماند و راه درست را به ما نشان میدهد. به صبحی که دوباره شروع کردهایم فکرکنیم،؛ به خورشید یا قطرههای باران؛ نگذاریم بعضیها خیال کنند آدم وامانده و پا شکستهای هستیم که فقط چشمهای دیگران را نمناک میکنیم؛ باید آزاده زندگی کنیم و امیدمان فقط به خدا باشد. انسانهای امیدوار اینگونهاند.
وی افزود:بدون امید نمیتوانیم دست به تجارب تازه بزنیم و خود را از اسارت عادتهای نخنما شده و کهنه برهانیم. به راستی چهقدر اینگونه هستیم؟ بهتر است با افرادی نشست و برخواست کنیم که هر وقت یادمان رفت، ناخودآگاه به ذهن ما تلنگر زده و امید را به یادمان آورند. اما متاسفانه، تعداد بدبینها در جامعهی امروز بسیار بیشتر از خوشبینها است. در عین ياس، به پشتوانهی ایمان و امید به خودمان امیدواری بدهیم؛ جلوی آینه بایستیم و بگوییم: "چالهها را میبینم، اما با اراده پُرشان خواهم کرد؛ هراسی به دل راه نمیدهم، خدا با من است".