در گفتگو با برگزیده جشنواره های امام رضا(ع) بیان شد:
داستان های جشنواره پس از اختتامیه و اهدای جوایز میمیرند؟
به گزارش سرویس فرهنگ خبرگزاری رضوی، علی مهدی دوست سلیمی متولد سال 1360 فعالیتهای ادبی خود را به طور جدی از سال 1378 در دانشگاه شروع کرده. وی سردبیر، مدیرمسئول و مشاور چند نشریه دانشجویی بوده است، سال پیش نیز یکی از آثار وی در بخش داستان درجشنواره بین المللی امام رضا (ع) مقام دوم را کسب کرد.
مهدی دوست سلیمی در باره حضورش جشنواره بین المللی امام رضا(ع) به خبرنگار رضوی گفت: وقتی یک جشنواره داستان، بیش از هزار و 200یا 300 اثر دریافت می کند، یعنی کار خود را درست انجام داده، اگرچه احساس من به عنوان شرکت کننده این است که احتمالا آثار درخور و مناسبی هستند که ممکن است به دلایل فنی و بیشتر غیر فنی از چشم داوران و برگزار کنندگان دور مانده باشد، منظوراز غیر فنی این است که برگزار کنندگان و تدوین کنندگان سیاست های کلی جشنواره، بیشتر از هر چیز به محتوای آثار توجه دارند و این توجه، گاهی باعث میشود آثاری منتخب شوند که پیامِ مدِ نظر یا همسوی سیاستهای کلی جشنواره را رساتر و بلندتر بگویند، در حالی که اعتقاد شخصی من این است که حتی در جشنوارههای موضوعی نیز باید ساختار داستان درست باشد و اجزای آن سرِ جایشان باشند، در واقع اگر فرم درست باشد و هنرمند معتقد به موضوع جشنواره باشد، محتوا
وی ادامه داد: این درست است که بخشی از فرایند انتخاب داستان توسط هر مخاطبی (عام یا خاص) به سلیقۀ او برمی گردد، اما این به شرطی است که حداقل های فنی در مورد آن داستان رعایت شده باشد، در جشنواره سال قبل با اینکه یکی از داستانهای بنده به عنوان برگزیده انتخاب شد، اما من در ردیف منتقدان داوری قرار میگیرم، درسال گذشته، 4 اثرِ بنده به مرحلۀ نهایی راه یافت و به نظر خودِ من، «پیغامِ سعد» که جزو برگزیدهها بود، ضعیف ترینِ این 4 اثر بود، آثاری که به دبیرخانه رسیده را نخواندهام اما با صحبتهایی که پیشتر گفتم، حدس می زنم پیدا کردن داستانهایی که از داستان من بهتر باشند، چندان کار سختی نیست.
این روزنامه نگارافزود: اینها همه یک نوع نگاه به کیفیت جشنواره است. نگاه دیگری که من به شخصه تأکید بیشتری روی آن دارم، این است برای سنجش کیفیت جشنواره داستان رضوی (چون مورد بحث ما این جشنواره است) باید به خروجیِ آن نگاه کنیم و ببینیم که تا چه حد فایده داشته، برای جامعه، برای مخاطب عام، برای مخاطب خاصِ علاقمند و پیگیرِ داستان، اعتقاد من این است که وقتی جشنوارهای با این عظمت برگزار می شود، پس از چند دورۀ نخستین که به قوام می رسد، علاوه
این مدرس داستان نویسی یادآور شد: شهید آوینی درباره هنر دینی در عصر امروز معتقد بود، هنرمندان، لازم است تکنیک و فن در هر رشتۀ هنری را از غربیها یاد بگیرند و به آن مسلط شوند. مثلاً در هنر – صنعت سینما، ایشان معتقد بود که علاوه بر یادگیری شیوه استفاده از ابزار و تکنولوژیهای مربوط، لازم است آموزشهایی چون شیوۀ روایت، شیوۀ طراحی صحنه و لباس، شکل نورپردازی و ... را به شکلی که باعثِ ایجاد جذابیت در اثر شود، از غربیها و خصوصاً در حوزه سینما از هالیوود بیاموزیم.
سلیمی گفت: گرچه نگاه ایشان با نگاه بسیاری از نظریه پردازان هنر دینی و انقلابی متفاوت است؛ از این منظر که اغلب این بزرگواران معتقدند ما باید همه چیز را خودمان بسازیم. اما از سوی دیگر، شهید آوینی مرزبندی خود را با طیف هنرمندانی که در خلال این یادگیریها، مسحور غرب میشوند، چنین روشن میکند که ما برای تولید هنر با محتوای فاخر و درخور، لازم است هنرمند را با مفاهیم دینی، درست آشنا کنیم؛ در این صورت، با پشتوانۀ فرهنگی قدرتمندی که دارد و با اضافه شدن آن آموزشها، حتماً هنرمندی خواهیم داشت که آثار هنری فاخر با محتوای درست تولید خواهد کرد.
سلیمی گفت: گرچه نگاه ایشان با نگاه بسیاری از نظریه پردازان هنر دینی و انقلابی متفاوت است؛ از این منظر که اغلب این بزرگواران معتقدند ما باید همه چیز را خودمان بسازیم. اما از سوی دیگر، شهید آوینی مرزبندی خود را با طیف هنرمندانی که در خلال این یادگیریها، مسحور غرب میشوند، چنین روشن میکند که ما برای تولید هنر با محتوای فاخر و درخور، لازم است هنرمند را با مفاهیم دینی، درست آشنا کنیم؛ در این صورت، با پشتوانۀ فرهنگی قدرتمندی که
وی در پاسخ به این پرسش که کیفیت جشنواره را چطور ارزیابی می کنید گفت: امروز و پس از 13 دوره برگزاری جشنواره داستان رضوی، باید برگزارکنندگان جشنواره از خود بپرسند که ماحصل این جشنواره چه بوده. و در بُعد مخاطب عام، سؤال این است که داستانهای جشنواره، چقدر در جامعه خوانده می شوند و اساساً چطور به دست مخاطب می رسد؟ آیا داستانهای جشنواره پس از اختتامیه و اهدای جوایز میمیرند یا اینکه بین مردم دست به دست میشوند؟ آیا داستانهای جشنواره، قابلیت بازتولید در قالبِ مدیومهای جدیدی مثل فیلم و تئاتر و ... را دارند؟ آیا امروز و با گذشت بیش از یک دهه از عمر جشنواره، اگر بنا به هر دلیلی یک دوره برگزار نشود یا به تأخیر بیفتد، اتفاقی در جامعه رخ میدهد یا نه؟ و آیا مخاطب دلواپسِ بود و نبود جشنواره هست یا نه؟
وی ادامه داد: از سوی دیگر، فرض کنیم که منِ جوانِ داستان نویس امروز برای نخستین بار تصمیم می گیرم که در جشنواره رضوی شرکت کنم، طبیعی است که نگاهی به آثار دورههای قبلِ جشنواره، خصوصاً آثار برگزیده میاندازم و با این مطالعه است که متوجه سلیقه جشنواره می شوم و طبیعی است آثاری تولید یا انتخاب می کنم که متناسب با فضایِ کلیِ حاکم بر جشنواره باشد، این بدین معنی است که جشنواره، در داستان نویسها هم سلیقه ایجاد میکند، حال پرسش اصلی (که ارتباط با سؤال شما درباره کیفیت جشنواره دارد) این است که آیا سلیقه ای که بدین شکل تولید میشود، مورد تأیید سیاست گذاران و برگزارکنندگان جشنواره است؟
این داور جشنواره های استانی در پایان گفت: پرسشهایی که در بالا بدانها اشاره شد را هر کدام از ما میتوانیم بپرسیم و در حد خودمان پاسخ هم به آن بدهیم، نظر من این است که اگر بخواهیم امتیاز درست و واقعی به جشنوارههای پرسابقه بدهیم، چارهای نداریم که اینگونه امتیازبندی کنیم، مثلاً جشنواره فیلم فجر را در نظر بگیرید، اگر یک دوره این جشنواره برگزار نشود حتماً بین علاقمندان به سینما اتفاقی می افتد و پیگیر چرایی این عدم برگزاری میشوند، از سوی دیگر باید به سلیقهای که جشنواره بین مخاطب و هنرمندان می سازد هم توجه کرد، آیا این سلیقه و نگاه در فیلمسازی مورد تأیید برگزارکنندگان جشنواره و در نگاه کلان تر، مورد تأیید کلیت نظام به عنوان متولی اصلی این جشنواره هست؟ پاسخ به این پرسش به نظرم روشن است.
وی ادامه داد: از سوی دیگر، فرض کنیم که منِ جوانِ داستان نویس امروز برای نخستین بار تصمیم می گیرم که در جشنواره رضوی شرکت کنم، طبیعی است که نگاهی به آثار دورههای قبلِ جشنواره، خصوصاً آثار برگزیده میاندازم و با این مطالعه است که متوجه سلیقه جشنواره
این داور جشنواره های استانی در پایان گفت: پرسشهایی که در بالا بدانها اشاره شد را هر کدام از ما میتوانیم بپرسیم و در حد خودمان پاسخ هم به آن بدهیم، نظر من این است که اگر بخواهیم امتیاز درست و واقعی به جشنوارههای پرسابقه بدهیم، چارهای نداریم که اینگونه امتیازبندی کنیم، مثلاً جشنواره فیلم فجر را در نظر بگیرید، اگر یک دوره این جشنواره برگزار نشود حتماً بین علاقمندان به سینما اتفاقی می افتد و پیگیر چرایی این عدم برگزاری میشوند، از سوی دیگر باید به سلیقهای که جشنواره بین مخاطب و هنرمندان می سازد هم توجه کرد، آیا این سلیقه و نگاه در فیلمسازی مورد تأیید برگزارکنندگان جشنواره و در نگاه کلان تر، مورد تأیید کلیت نظام به عنوان متولی اصلی این جشنواره هست؟ پاسخ به این پرسش به نظرم روشن است.