۰
تاریخ انتشار
دوشنبه ۱۷ دی ۱۳۹۷ ساعت ۰۷:۵۷
مرد بارانی در نگارخانه سروش

سهیل؛ نقاش و هنرمندی با دنیایی متفاوت/ گزارش تصویری از نمایشگاه نقاشی سهیل روشندل

مهناز درودی، زهرا غفوریان /سرویس هنر،خبرگزاری رضوی
آثار سهیل روشندل در نگارخانه سروش مشهد با عنوان نمایشگاه نقاشی مرد بارانی از پانزدهم دی به مدت شش روز به نمایش گذاشته شده است.
سهیل، اوتیسم اسپرگر است که در سی ام آذر ماه 1374 با دنیایی از تفاوت ها به دنیا آمده است. او با قد و وزن کاملا طبیعی به دنیا آمد. هرگز چهاردست و پا نکرد و تا سن یک و نیم سالگی خودش را بر روی زمین می کشید.
از یک سالگی فقط کتاب برایش جذاب بود و این علاقه تا به امروز ادامه داشته و کتاب همیشه اولین اولویت انتخاب اوست. هرگز با اسباب بازی بازی نکرد و تا سه سالگی کلمه ای بر زبان نیاورد. هنگامی که شروع به صحبت کرد جملات را کامل و با لحنی یکنواخت به کار می برد. تا پنج سالگی هرگز قلم در دست نگرفت و در همین سن اولین دوره آموزش نقاشیش شروع شد که به دلیل عدم تمرکز و نداشتن توانایی در گرفتن قلم مو این دوره را رها کرد.
این مشخصه که افراد اوتیسم تا خودشان احساس نیاز نکنند در هیچ زمینه ای با اجبار آموزش نخواهن دید بارها در وی دیده شده است
وقتی احساس نیاز کرد خواندن ساعت را فراگرفت. وقتی احساس نیاز کرد روزهای هفته، نام ماهها و فصل ها را آموخت و نیز تقویم و تمام مناسبت های تقویمی، جمع و تفریق و دوچرخه سواری و ...
در سن 16 سالگی آموزش نقاشی را برای دومین بار زیر نظر استاد حمید مقدم آغاز کرد که تا به امروز ادامه داشته است و نمایشگاه مردبارانی نتیجه بیش از سیصد جلسه نقاشی ست که با صبوری و مهارت این استاد گرانقدر طی سال های متوالی برگزار شده است.
سهیل مانند همه ما غذا می خورد اما سختگیرانه تر. مانند ما می خوابد اما بی نظم تر. مانند ما می شنود اما خیلی بلند تر. مانند ما درک می کند اما متفاوت تر.
او می گوید اوتیسم یک بیماری نیست فقط جمع همین تفاوت هاست و فقط کافیست تمام کسانی که در اطراف من هستند این تفاوت را بشناسند و آن ها را بپذیرند. من تنها از شما سه چیز می خواهم بردباری بردباری بردباری، در اینصورت انسان سختی نخواهم بود.
امروز پانزدهم دی ماه 1397 در مقابل تابلوهایم ایستاده ام و با چشمانم با آن ها گفتگو می کنم و تمام خاطرات با استاد بودنم را به یاد می آورم. اولین روزی که با او آشنا شدم. اولین باری که قلم مو را در دستان ترسیده ی من جا داد. مهربانی و صبوری هایش همه و همه را به یاد می آورم و اینکه چگونه در کنار او با نقاشی آرام گرفتم.
با زیبایی رنگ ها آشنا شدم و با نقاشی توانستم احساسات و توانایی هایم را به دیگران نشان دهم.
و اینکه شما عزیزان را اینجا می بینم که به تابلوهای من نگاه می کنید بسیار خوشحالم که می توانم از طریق نقاشی هایم و با زبان رنگ ها با شما گفتگو کنم و به شما خوش آمد بگویم.
اوتیسم یک بیماری نیست، پس درمان ندارد. یک تفاوت است تفاوت در نگرش به دنیا. سهیل نماد ما می توانیم است و نشان داد که نقص ها مانع رسیدن به هدف نیست و با پشتکار و تلاش به آروزها می توان رسید.
 
https://www.razavi.news/vdcb0abf.rhbw8piuur.html
razavi.news/vdcb0abf.rhbw8piuur.html
کد مطلب ۳۸۴۱۶
ارسال نظر
نام شما

آدرس ايميل شما